Tekst achterflap

Van de winnaar van de Herman de Coninckprijs en de Jan Campertprijs!
Al met al hebben we het goed voor elkaar. Toch? Onze wereld is compleet in kaart gebracht, getemd en vormgegeven. We lijken aan alles te hebben gedacht, maar in Nanopaarden megasteden vraagt Annemarie Estor zich af hoeveel we onderweg zijn vergeten en verloren. Weten we bijvoorbeeld nog wel dat onze kennis ooit als verwondering is begonnen? Of dat er sinds het begin van het bestaan überhaupt tijd is verstreken? Estor neemt de lezer mee naar plekken waar we liever niet meer komen en gaat de strijd aan met het idee dat alles beredeneerbaar is. Zo ontstaat een wonderlijk beeld van een wereld die we dachten te kennen.
'Estor is een van de grootsten. Zij schrijft geen losstaande gedichten, maar boosaardige sprookjes die verdacht goed lijken op de wereld waarin we leven.' - Johan de Boose in De Standaard
'Estor schrijft mythische, apocalyptische poëzie.' - Piet Gerbrandy in De Groene Amsterdammer

Recensie/Quote

Estor schrijft mythische, apocalyptische poëzie.

Biografie

Annemarie Estor (1973) is dichter en essayist. Ze is gepromoveerd cultuurwetenschapper. Eerder verschenen van haar bij Wereldbibliotheek Vuurdoorn me (2010, bekroond met Herman de Coninckprijs voor het beste debuut), De oksels van de bok (2012, Herman de Coninckprijs voor de beste dichtbundel 2013), Dit is geen theater meer (2015, nominatie Pernathprijs); Niemandslandnacht (2018, bekroond met de Jan Campert-prijs); en het beeldverhaal Hauser (2013) met dichteres en beeldend kunstenares Lies Van Gasse.

Details