Sterfelijk zijn
Atul Gawande
Nederlands | 10-04-2015 |
9789057124389
Paperback / softback
Bekijk inkijkexemplaar
€ 24,99
Tekst achterflap
In de #1 New York Times bestseller 'Sterfelijk zijn' bespreekt Atul Gawande aan de hand van onderzoek en aangrijpende verhalen de grootste uitdaging van zijn vak: hoe kan de geneeskunde niet alleen het leven maar ook het levenseinde verbeteren? Het proces van ouder worden en sterven is een medische aangelegenheid geworden die door professionals in de gezondheidszorg gemanaged wordt. In verzorgingshuizen zitten mensen omwille van de veiligheid in rolstoelen. In ziekenhuizen liggen stervenden geïsoleerd aan een monitor terwijl er niets meer te genezen valt. Artsen gaan gesprekken over de dood uit de weg en vallen terug op valse hoop en behandelingen die het leven eerder verkorten dan verbeteren. Patiënten en hun familieleden hopen op een wonder en gaan daarin mee. Gawande geeft voorbeelden van persoonlijke en sociale zorg voor zieken en afhankelijke ouderen. Hij verkent allerlei vormen van terminale zorg en toont hoe rijk en gevarieerd de laatste weken of maanden van het leven kunnen zijn. Voor mensen heeft het leven betekenis omdat het een verhaal is. En bij verhalen doet het einde ertoe.
Recensie/Quote
'... een wijs, inspirerend, bij vlagen diep ontroerend, belangwekkend boek.'
Biografie
Atul Gawande schrijft voor The New Yorker, is chirurg en hoogleraar aan Harvard Medical School en de Harvard School of Public Health. Van hem verschenen eerder: Complicaties, Beter en Het checklist-manifest.
Details
EAN : | 9789057124389 |
Uitgever : | Nieuwezijds b.v., Uitgeverij |
Vertaler : | Marceline Blangé |
Publicatie datum : | 10-04-2015 |
Uitvoering : | Paperback / softback |
Taal/Talen : | Nederlands |
Hoogte : | 215 mm |
Breedte : | 139 mm |
Dikte : | 24 mm |
Gewicht : | 396 gr |
Status : | Bestelbaar |
Atul Gawande
Non-fictie
Een iets minder voor de hand liggend thema, maar al sinds de lessen van Manu Keirse op het Hoger instituut van Gezinswetenschappen trekt palliatieve zorg me wel aan. Als ik ooit moet herscholen, dan....Een gedachte over de verre toekomst die er misschien nooit van komt. Maar ook bij het rusthuis had ik eerder romantische gedachten. Ik hoor nog hoe ik als jongvolwassene die niets van ouder worden wist met mijn oma in gesprek ging: “samen stoelturnen en kerststukjes maken, een koffietje met de vriendinnen in de cafetaria, veel minder eenzaam dan alleen thuis”. Dit boek gaf me niet alleen een ander beeld over rusthuizen, het deed me stilstaan bij wat belangrijk is bij het ouder worden, over hoe we het leven de moeite waard kunnen maken als we oud en afhankelijk zijn, over leven met behoud van zelfgevoel en welke gesprekken we best allemaal ooit aangaan. Wat ben ik blij dat ik dit (nu al) gelezen heb. Een mooi en warm pleidooi voor een menselijke omgang en aanpak. Eentje waar ik heel veel aan gehad heb en zeker nog naar terug zal grijpen.