Dit is zo´n roman waarbij ik meteen van de daken wil dat het wat in me teweeg brengt.
Het vertelt het verhaal van twee vrouwen María en Alicia. De eerste is de grootmoeder van de tweede maar ze kennen elkaar niet. María laat al vroeg haar kind achter bij haar familie en trekt naar de stad om geld te verdienen. Alicia groeide in welvaart op tot haar familie alles kwijtgeraakt. Ze zit gevangen in een laagbetaalde baan en een onbevredigende relatie. María raakt betrokken in de wijkvereniging en gaat meer en meer op haar zelfstandigheid staan, zich bewust van de grenzen die ze steeds weer moet bevechten. De grenzen van haar vrouw zijn, arbeidster, van de wijk waar ze in wonen, de opleiding die ze niet kregen,...het geld en de macht die ze niet hebben.
De Spaanse dichteres Elena Medel weeft de ontelbare vormen van fysiek, structureel en emotioneel geweld op vrouwen in elkaar in een heel sterk en realistisch verhaal. En geeft zo een gezicht aan de onzichtbare vrouwen die zoveel in hun mars hebben.
Dit boek verdient om gelezen te worden, voor alle María´s en Alicia´s van deze wereld.

Quote:
"María, kijk eens naar je handen, zou Pedro tegen haar willen zeggen: kijk eens naar je gebarsten handen, ik heb je nooit met andere handen gekend, maar in de loop der tijd zijn ze bedekt geraakt met de stront van anderen, laag na laag van familie zus en zo, en die en die directeur. María, voel eens aan je rug, zou Pedro tegen haar willen zeggen: voel eens aan je rug die zeurt van al dat dweilen uitwringen, van al dat bukken om hardnekkige vlekken van de vloer te schrobben. ....Goed dan Pedro...we gaan samenwonen.....En dan? Wat voor plaats zal ik dan hebben?...Wat zal mijn positie zijn in onze relatie?"

Meer: bekijk hier het inkijkexemplaar

Julian Barnes’ Elizabeth Finch leest als een viering van het onafhankelijke, compromisloze denken. De verhaallijn is vrij minimaal en voor de psychologische diepgang van de personages hoef je dit boek ook niet te lezen. Barnes biedt je iets anders: zwenkend tussen roman en essay serveert hij een knap staaltje cultuurfilosofie. Hij wijst ons op de complexiteit van de geschiedenis, en hoe die door de mens stelselmatig wordt gekortwiekt in een poging het heden naar zijn hand te zetten. Voor de oplettende lezer schuilt daar een niet mis te verstane kritiek op onze huidige tijd in.

Meer: kijk hier het boek in

Met Against the Loveless World schreef Susan Abulhawa opnieuw een prachtige roman over het dagelijks leven van de Palestijnen. Het is meeslepend, angstaanjagend, revolterend en hartverscheurend. Onmogelijk om weg te leggen.
“Er kan nu niet meer over getwijfeld worden: Susan Abulhawa toont definitief en onweerlegbaar aan dat ze een literaire hoogvlieger is. Wie haar twee vorige boeken al kende en apprecieerde wordt niet teleurgesteld.
Meer zelfs, Abulhawa zet een stap verder en toont dat ze haar literair talent kan inzetten voor een intens verhaal dat boeit van de eerste pagina tot de laatste slotzin.”, schrijft Lode Vanoost van De Wereld Morgen. Hij is wellicht haar grootste fan in ons land maar ik ben het helemaal met hem eens.

Meer info:
- recensie Lode Van Oost op De Wereld Morgen
- 2020: Winner Palestine Book Award

Louise Glück componeert haar gedichten alsof het kortverhalen zijn. In ‘Winterrecepten voor het collectief’ - haar eerste bundel sinds ze in 2020 de Nobelprijs won - nodigt ze je uit in een raadselachtige, moeilijk te peilen ruimte. Een wereld waar sneeuw valt en de wetten van een bevroren seizoen gelden. Sterren flonkeren tussen de takken, dennenbomen werpen hun schaduw. Er heerst iets onheilspellends en toch kan je er ook warmte en geborgenheid vinden, als kleine verrassingen die tussen de regels verstopt zitten.

Haar vrije verzen balanceren tussen heldere precisie en schijnbaar nonchalant parlando, ze klinken informeel en toch zijn ze met de grootst mogelijke nauwkeurigheid in elkaar gezet. Radna Fabias weet dat evenwicht perfect te bewaren. Haar vertaling leest vlot en ongedwongen, en tegelijk valt op hoe secuur er aan de taal is geveild.

Glücks poëzie is intiem en reflectief maar nooit sentimenteel. Wanneer ze haar kwetsbaarheid toont, doet ze dat niet voor jou, de lezer, maar voor zichzelf: de dichter die zich een voorzichtige mildheid aanmeet om de confrontatie te verzachten met een leven dat naar zijn einde loopt. Ieder gedicht handelt op zijn eigen manier over vergankelijkheid maar tegelijk wordt benadrukt dat ook vergankelijkheid een illusie is waar we ons niet door mogen laten misleiden. ‘Alles is verandering, zei hij, en alles is verbonden. / Ook komt alles terug, maar wat terugkomt is niet / wat heenging.’

Verlies en metamorfose zijn de thema’s die de gedichten in deze bundel overspannen en samenhouden. De onvermijdelijkheid van verlies naarmate het leven vordert, en de weerspannigheid van het leven dat zich telkens opnieuw aanpast. Of hoe verlies dwingt tot transformatie.

Meer:
- 2020: Nobel Prize Literature

Mariana Mazzucato liet zich al eerder opmerken met “De ondernemende staat”, waarin ze de mythe ontkracht dat alle ontwikkeling en vooruitgang vanuit de privésector komt. In “Moonshot” buigt ze zich verder over de rol van de overheid, die zich vandaag maar al te vaak opstelt als een reparateur die intervenieert bij crisis (bijvoorbeeld bij de bankencrisis, covid-pandemie,...). Volgens Mazzucato zijn deze tussenkomsten in crisis alleen maar effectief wanneer de staat beschikt over relevante vaardigheden om op te treden en wanneer ze effectief slagkracht heeft in cruciale domeinen zoals economie, gezondheid, milieu,... . Nu zijn die vaak uitbesteed aan de privé. Tevens moet de overheid hierin ambitieuze doelen durven stellen (de zogenaamde moonshots, zo ambitieus als ooit het plan was om naar de maan te gaan) en zich afvragen wat er nodig is om een beleid te voeren waarbij alle mensen gebaat zijn en de grenzen van onze planeet gerespecteerd worden. Zoals de ondertitel (grootse missies voor de hervorming van het kapitalisme) aangeeft, ziet Mazzucato veel heil in de samenwerking tussen publieke en private actoren en wil ze het kapitalisme herdenken. Iets waar ik minder optimistisch over ben. Niettemin is dit een zeer interessant boek dat ons uitdaagt om na te denken over een meer actieve, vooruitkijkende en innovatieve overheid, in dienst van haar bevolking. Iets wat nu te vaak en te snel als onrealistisch bestempeld wordt.

‘De laatste zomer’ van Lydia Millet is een meedogenloos staaltje klimaatfictie. Een apocalyptische storm teistert de V.S. Terwijl hun ouders zich vergrijpen aan elkaar en aan de drankenkast, vertrekt een groep jongeren op een odyssee door het verwoeste binnenland. Millet is helder in haar boodschap: de ecologische knoeiboel van vorige generaties zal door de huidige generatie jongeren moeten worden opgeruimd. En de kwaadheid daaromtrent is volstrekt legitiem. Om ons te hoeden voor de catastrofe die er zit aan te komen, is een radicale verandering van leven en denken nodig. En die kentering kan er alleen komen in de vorm van een nieuwe, bewuste en geëngageerde garde van jonge mensen. De aantrekkingskracht van deze roman zit in de donkere humor die van de pagina’s druipt, de strakke, afgemeten zinnen die het verhaal met een rotvaart voortstuwen. ‘De laatste zomer’ is het verbijsterende verslag van een wereld die ten onder gaat, en die we voorlopig nog de onze noemen.

In ‘Waarachtige beschrijvingen uit de permafrost’ laat Donald Niedekker een stem ontdooien die eeuwenlang onder het poolijs heeft liggen sluimeren. Een dichter die meer dan vierhonderd jaar geleden op Nova Zembla werd begraven, wordt weer wakker en zingt vanuit zijn ijzige tombe een vitaal levensbericht. In verrukkelijke zinnen roept Niedekker het nieuwsgierige, onderzoekende en onverzadigbare karakter van de zestiende eeuw tot leven. Een eeuw van wetenschappers en avonturiers, van cartografen en ontdekkingsreizigers. De eeuw waarin het geloof in de rede ontwaakt en de mens de doctrines van zich afschudt. ‘Wij leefden in de lente van de nieuw te ontdekken wereld,’ jubelt de dichter. Niedekker is het soort schrijver die weet hoe je een wetenschappelijk traktaat kan laten klinken als een sprookje. Dit boek kabbelt niet braaf binnen de conventionele oevers van de roman. Het spoelt er royaal overheen en verkent andere terreinen. Het brengt de verbeelding in een stroomversnelling, wakkert het verlangen aan naar onbekende horizonten en onontgonnen gebied.

Een heel mooi klein boekje dat toont hoe waardevol het is je open te stellen voor die vreemde andere. Een ode aan de empathie.

Een tedere essaybundel over de kracht van eten en koken en de herinneringen die daardoor worden opgeroepen.

Vier jongeren zoeken hun weg naar volwassenheid met op de achtergrond een oorlog die de hunne niet is. Levendig, spannend, emotioneel, gelaagd en filmisch. Kortom: een aanrader voor 12+