De laatste vrijdag van augustus 2019. Dirk Van Duppen krijgt een keiharde diagnose: uitgezaaide pancreaskanker. Eerst is er het onwezenlijke verdriet. Dan groeit de verbondenheid. Verbondenheid in verdriet, verdriet in verbondenheid. Bertolt Brecht wist al: het mooiste geschenk dat je kan geven is het voorbeeld van je eigen leven. In Zo verliep de tijd die me toegemeten was blikt Dirk Van Duppen terug op een compleet leven. Hij werkt in een leerlooierij. Is dokter in Palestijnse vluchtelingenkampen. Bouwt een groepspraktijk uit in Deurne. Plaatst het kiwimodel voor goedkopere geneesmiddelen op de agenda. Bindt de strijd aan tegen het fijn stof in Antwerpen. Zetelt voor de PVDA in de districtsraad, gemeenteraad en OCMW-raad. Onderbouwt de idee dat de mens een supersamenwerker is. In dit laatste boek van Dirk Van Duppen is de dood niet ver weg. Toch zindert het van het leven. En van de hoop. Het gaat over engagement en solidariteit. Over de liefde die je vindt in de strijd maar ook over hoe je in de strijd geliefd wordt. Gracias a la vida. Opgetekend door Thomas Blommaert.

Dirk Van Duppen was dokter bij Geneeskunde voor het Volk. Hij publiceerde verscheidene artikels, o.a. in vaktijdschriften, schreef Dagboek uit Beiroet (EPO, 1986, samen met zijn vrouw, dokter Lieve Seuntjens) over zijn werk in Palestijnse vluchtelingenkampen; NGO's. Missionarissen van de nieuwe kolonisatie? (1994) en De cholesteroloorlog. Waarom geneesmiddelen zo duur zijn (EPO, 2004), waarin hij het kiwimodel lanceerde. Op 30 maart 2020 overleed Dirk Van Duppen aan de gevolgen van pancreaskanker.