Ons leven is digitaal, openbaar en staat altijd aan. We volgen onze vrienden en familie overal naartoe. We hebben duizenden jaren aan kennis binnen handbereik. We weten alles over onze wereld. Maar niets over die van hen. Wij zijn veranderd, maar onze spoken niet. Ze hebben zich simpelweg aangepast en ontwikkeld, hebben nieuwe kanalen gevonden om ons te bereiken. Ze leven in onze apps en dolen door de metaverse, net zoals ze in onze huizen en herinneringen rondspoken, steeds op zoek naar nieuwe manieren om contact te leggen. Om met ons te leven. Om ons eraan te herinneren. Om ons te verleiden. Om wraak te nemen. Het is niet aan ons om deze verhalen te vertellen. Het zijn de verhalen van de doden – van hen die we verloren, liefhadden, zijn vergeten... en vrezen. Sommige verhalen zijn fictie, maar sommige misschien wel niet.